SANDIKTA BİR RUH

 

 

 

 

Bir masal uydurdum bu gece,dediki en içimdeki hatice;sussan belki de en iyice ama yok anlatası var bu kadının oturmuş ve geveze.evet bayan ağustos kelebeği,radyoda şarkılar ve şiirler ağlarken içinde susturduğun her bir zerreye sen seyredalıyor gibisin olmazlıkları oldurduklarını olanları ve elbet hiç olmayacakları.sonra şiirlerle birlikte bütün yılların gözbebeklerine doluyor ve bu hazin tasvir seni nasıl da neden diye sorarken dünyaya itiveriyor yine beklemenin ne denli hazin bir susayış olduğu düşüncesine.içimdeki kadına sustum şimdiye kadar sırf bu yüzden küstüm de zat ı şahanelerine ve başka türlüsü gelmediği için elimden mış gibi yaptım yada mış gibi yaptığımı yapar gibi yaptımbazen,bu yüzden ne çok sevilirmişim gibi yaptılar onlar da.çünkü kendine küsmek evla idi şayet muhatabın da buna mütabıksa ve övgüler diziyorsa yahut zıttına yerle yeksan ediyorsa ruhunu,

 

Kimbilir belki de ruhum saklanıyordur.